BlackFlower =]

Rozdział I

-No co ty?!
Veronique, Vicky, Kath oraz Gaby stały przed jednym z tokijskich gimnazjów. Nie chciało im się iść do szkoły – godzina wychowawcza, ok, ale żeby dwie matmy? Trochę przesadzili, jak zawsze zresztą.
-Mówię ci, że to prawda. Dyrek chce nam zmienić mundurki – odparła Veronique.
Była wysoką, czarnowłosą czternastolatką. Nie miała powodzenia u chłopaków – czymże bowiem są szatynki w porównaniu do blondynek? Niczym. Kompletnym zerem.
-Ale... przecież Minnie na to nie pozwoli – prychnęła Vicky.
Ona, z kolei, była niską ciemną blondynką. Gdyby za prychanie dostawałoby się nagrody – miałaby w swej kolekcji kilkanaście statuetek. Na razie jednak uczyła się, by nie obgryzać paznokci. Sława musi poczekać.
-Oj, Minnie to jedynie nauczycielka – zachichotała Gaby. – Nawet palcem nie zdąży kiwnąć, a my już będziemy w nich siedzieli. Jest piskliwa, no nie?
Gaby miała powodzenie u chłopaków. Już w wieku dziesięciu lat przeżyła swój pierwszy pocałunek. Stres ma za sobą.
-Piskliwa może tak – Veronique skoczyła ze studni – ale swoje trzy grosze zawsze musi dodać. Nic na to nie poradzimy.
-Ale ja nie chcę nowych mundurków – wyraziła cicho swoje zdanie Kath.
Niska blondynka, oto ona w 100%. Cicha, spokojna – ale cóż... Cicha woda brzegi rwie Wink

-Co z tego? – wrzasnęła Vicky.
Reszta dziewczyn spojrzała na nią zdziwiona. Vicky nigdy nie krzyczała na przyjaciółki.
-Zdaje mi się, że Minnie jest jakoś związana z dyrkiem – zaśmiała się głośno Vera.
Nie zauważyła, że niedaleko nich przechodziła Ayumi. Była to dziewczyna z ich klasy. Jednakże, była zamknięta w sobie i nie miała przyjaciół. Ostatnimi czasy dziwnie oglądała się za Verą – ta ignorowała ją.
-Wiecie, że za obrażanie pana dyrektora można dostać uwagę? – Ayumi jednak się wtrąciła.
Zapadła niezręczna cisza.
-AYUMIECZKI!! – Vera parsknęła nagle śmiechem.
Reszta dziewczyn z jej grupy również się zaśmiała.
-Proszę? – Ayumi myślała, że się przesłyszała. – Co w tym śmiesznego?
-Nie wiesz? W Polsce, czyli tam, skąd pochodzę, popularne są pierniczki Katarzynki.
-Dobrze, ale jaki to ma związek ze mną?
-Ayumieczki i Katarzynki to podobne – wytłumaczyła Kath.
Ayumi patrzyła na nie tak, jakby miała się rozpłakać.
-UHAHA! – Vera nadal się śmiała, jednak teraz głośniej. – Ayumieczka się rozpłacze?!
Spojrzała na nią z litością.
-To niemiłe tak dokuczać koleżance – usłyszały nagle wszystkie i jednocześnie się zdziwiły.
-A ty niby kim jesteś?! – wrzasnęła szatynka i odwróciła się energicznie do tyłu, bowiem stamtąd dochodził owy głos.
Chciała uderzyć jego właściciela, ale wtedy, gdy zobaczyła, kim on jest, chęć zmniejszyła się do 0.0%. Był to wysoki, przystojny blondyn.
-Nie ważne, kim jestem, ważne, żebyś już jej nie przezywała – odparł spokojnie chłopak.
-KUTWA, nie będzie mi jakiś obcy gościu rozkazywał!!
-Dobrze, już dobrze.
Położył rękę na jej głowie. Vera znieruchomiała, a reszta tam obecnych (dziewczyn) patrzyła zdziwiona na tą scenę.
-Eeee... My tutaj rozmawiałyśmy, a ty się wtrąciłeś!! – krzyknęła Kath.
-Przepraszam, idę już – chłopak zdjął dłoń z głowy Very.
-Powiedz przynajmniej, jak masz na imię – wymruczała szatynka.
-Jestem Kairi – przedstawił się blondyn, nie przestając iść w stronę szkoły.
W końcu już wszedł do budynku, a Ayumi za nim.

wow ^^

Arigatou ^^

Śliczniutkie opko , pisz dalej !